جادوی عشق

برو اي عشق ميازارم بيش                    

                                                      از تو بيزارم و از كرده ي خويش
من كجا اينهــمه رسواييها ؟                   

                                                      دل ديوانـــــــــه و شيدائيهـــــا ؟
من كجا اين همه اندوه كجا‌؟                    

                                                     غم سنگين چنان كوه كجــــــا  ؟
شب طولاني و بيداريهــــا؟                   

                                                      تب سوزنده و بيماريهـــــــــــا ؟
ديده ي شادي من كور نبود                    

                                                      خنده از روي لبم دور نبــــــود
من پرستوي بهـــاران بودم                   

                                                      عالمي روح و دل و جان بودم
تا تو اي عشق به دل جا كردي                

                                                      سينه را خانه ي غمهـا كردي
سوختي بال و پر و جانــــم را               

                                                      آرزوهـــــــاي فراوانــــــم را
مي گريزم ز تو اي افسونگر               

                                                     دست بردار از اين دل ديــگر      
كودك مكتب تو جانم سوخت                

                                                     آتشي بود كه ايمانم سوخــــت
عشق من گرم دل و جانش كرد             

                                                     شعر من رخنه به ايمانش كرد
چشمم آموخت به او مستي را            

                                                     پا نهادن به سر هستـــــــــي را
بافت با تار اميـــــــــــدم پودش         

                                                    برد از ياد نبود و بــــــــــودش
آنچه از ديگر ياران نشنيــــــد              

                                                    از لب پر گهر من بشنيـــــــــــد
بوته ي خشك بياباني بــــــــود            

                                                   غافل از عالم انساني بـــــــــــود
اشك شب گشتم و آبــــــش دادم           

                                                   سنبلش كردم و تابـــــــــش دادم
آنچه در جان و دلم بود صفـــا           

                                                   ريختم در دل و جانش ز وفــــــا
رشته ي مهر به پايش  بستــــم        

                                                   تا بگيرد ز محبت دستــــــــــــــم
تا بتي ساختم از روي نيــــــــاز        

                                                   شد مرا مايه ي اميـــــــــــد دراز
رنگ اندوه به چشمانـــــش بود        

                                                  در محبت گروش جانـــــــش بود
روز او بي رخ من روز نبود           

                                                  به شبش شمع افروز نبـــــــــــود
قصه مي گفت ز بيماري دل            

                                                  ز غم هجر و گرفتــــــــــاري دل
زانكه شب تا به سحر بيدار است      

                                                 از پريشاني دل بيمار اســـــــــت
باورم شد كه گرفتار دل است          

                                                 بسكه مي گفت بيمار دل است
عشق رويايي او خامم كرد             

                                                 شور و ديوانگيش رامم كرد
پاي تا سر همه اميد شدم                

                                                 شعله ئر گشتم و خورشيد شدم
نرگس فتنه گرش دامم شد             

                                                عشق او منبع الهــــــــامم شد
پر از او بودم جادو بــــودم            

                                                يا نمي دانم خود او بــــــــودم
نقش او بود همه اشعـــــــارم          

                                               خنده هايم نگهم گفتـــــــــــارم 
خوب چون ديد گرفتار دلم             

                                               آفتي شد پي آزار دلــــــــــــم
قصه ي عشق فراموشش شد          

                                               كر ز گفتار دلم گوشش شد
عهد و پيمان همه از ياد ببرد          

                                              دفتر عشق مرا باد ببـــــــرد
رنگ اندوه ز چشمانش رفت          

                                              لطف و پاكي ز دل و جانش رفت
شد سراپا همه تزوير و ريا           

                                               مرد در سينه ي او مهر و وفا
ديگر او مايه ي اميدم نيست         

                                              آرزوي دل نوميدم نيســــــت
آه اي عشق ز تو بيـــــــزارم           

                                             تا ابد از غم دل بيمـــــــــــارم
برو اي عشق ميازارم بيـــــش        

                                             از تو بيزارم و از كرده ي خويش

 
 

                                (هما میر افشار)